Stil
Een kindje dat stil geboren wordt, is geen droom die nooit begon Een kindje dat stil geboren wordt is een leven dat er was. Een hartje dat klopte, een naam die al werd gefluisterd, een kamer die misschien al klaar stond. En dan… stilte.
Mijn verhaal
Na mijn behandelingen voor de baarmoederhalskanker, toen ik eindelijk weer mocht denken aan een toekomst, begon de hoop voorzichtig te groeien. Het lichaam dat zoveel had doorstaan, mocht opnieuw gaan dromen. Toch voelde elke stap die ik zette onzeker. In mijn hoofd speelde steeds dezelfde gedachte: “Zal het ooit lukken?”, “Zal ik ooit moeder kunnen worden?”
Ik herinner me hoe vaak ik in mijn ICSI-traject dat begon in oktober 2023 stil stond bij het wonder van leven dat kon ontstaan. Ik klemde bijna dagelijks mijn handen om mijn buik, in de hoop leven te kunnen voelen. Maar helaas … Toen dit traject uitmondde in een mislukte terugplaatsing, voelde ik het als een innerlijke stilgeboorte. Niet de stilgeboorte van een kindje, maar van een verwachting, een toekomst waarin ik mezelf al zag als moeder. Er was hoop geweest, een zaadje van leven, een mogelijkheid. En toen niets, op de stilte na.
Tussen hoop en verlies
Ik kan me dus enigszins wel indenken hoe kwetsbaar het proces van een stilgeboorte is, hoe dun de lijn tussen hoop en verlies die dan aanwezig is. Voor ouders die hun kindje stil ter wereld moeten brengen, is die lijn wreed doorgesneden. Zo in het midden in de liefde die nog zo pril is, midden in de verwachting. Ze dragen herinneringen met zich mee die zo kort duurden, maar voor altijd blijven. Een geur, een klein handje, een naam die zacht wordt uitgesproken.
In gesprek
Wat me raakt, is hoe ongemakkelijk veel mensen worden van dit soort verhalen. Ze weten niet wat te zeggen, en kiezen daarom soms voor zwijgen. Zwijgen is veelal makkelijker dan spreken, maar juist dat zwijgen maakt de leegte groter. Ouders verlangen er niet naar dat hun kindje vergeten wordt, ze willen juist dat het bestaan erkend blijft. Mensen kunnen wel vragen hoe het gaat, maar durven doorvragen hoe het echt gaat? Dat is wellicht nog wel iets wat geleerd kan worden. Wat je kunt doen:
- Noem het kindje bij naam.Daarmee bevestig je dat het er wás.
- Bied ruimte voor herdenken.Een kaartje op de geboortedag, een lichtje tijdens Baby Loss Awareness Week. Juist zulke kleine gebaren betekenen veel.
- Vermijd zinnen als “Misschien is het beter zo.”Ze ontkennen het verlies en de liefde die er wás.
- Erken dat dit verlies blijvend is.Ouders rouwen niet tijdelijk, ze dragen voor altijd een stukje gemis mee.
Ook al is mijn eigen verlies anders, ik herken die stille hunkering naar erkenning. Het verlangen dat iemand zegt: “Ik zie jouw verdriet, ook al kan ik het niet oplossen.”
In die erkenning schuilt heling.
“Soms bestaat liefde alleen uit herinnering.”
Reflectievraag: Durf jij stil te zijn bij het verdriet van een ander, zonder het op te vullen met woorden?
Een warme en liefdevolle groet,
Jennifer Weerman – Van Rups tot Vlinder