Een muis tussen het kleed
Ik verbaas me erover hoe bijzonder kinderen met de dood omgaan. In mijn werk als pedagogisch medewerker spreek ik vaak kinderen die in aanraking geweest zijn met de dood. Zij vertellen dan heel luchtig over hoe hun geliefde huisdier is overleden of een opa of oma.
Gisteren werkte ik weer eens een dagje op de buitenschoolse opvang. Voor aanvang van mijn dienst vond ik een klein muisje verscholen tussen een opgerold tapijt, levend. Precies op het moment dat ik het muisje vond, kwamen de eerste kinderen binnen. Nieuwsgierig als kinderen zijn, kwamen zij direct bij mij staan en vroegen wat ik gevonden had. Ik liet hen het muisje zien en vroeg hen wat te doen met het muisje. De kinderen vonden het voor het muisje het beste om deze terug de natuur in te zetten.
Dus zo gezegd, zo gedaan! Samen met de al aanwezige kinderen is het muisje weer terug de natuur in gezet.
Ongeveer 1 uur later gingen we met de kinderen buiten te spelen. Er kwam toen een kind op me afgelopen met een schep met daarop het muisje. Het kind vertelde dat het muisje dood was. Ik vroeg het kind hoe dit zeker te weten? Als antwoord kreeg ik te horen dat ik dat toch wel kon zien? Het muisje ademde niet meer en bewoog niet meer, dus moest wel dood zijn. Ik vroeg het kind wat ermee te doen? Dat was toch simpel? Begraven natuurlijk. Maar niet aan de kant van het weiland, want daar kwam de kat weleens, die zou het muisje misschien kunnen opgraven als hapje.
Dag muis
Samen met dit kind en ondertussen ook andere nieuwsgierige kinderen hebben we een dus mooi plekje gezocht voor de muis zodat we de muis konden begraven.
Toen ik vroeg of de kinderen nog wat tegen de muis wilden zeggen waren de antwoorden zeer divers: ‘Nu mag je rustig dood zijn’, ‘De poes kan je niet meer pakken want je ligt onder de grond’, ‘Muis gaat vast veel kaas eten in muizenhemel’. Na deze woorden bedachten de kinderen dat het plekje van muis echt een plekje mocht worden voor muis. Ze vonden alleen begraven zo saai, want op een echt kerkhof stonden ook bloemen op het graf en een steen voor de overledene. Voor muis moest dat ook zo.
Hoe het resultaat geworden is?
Met deze woorden sluit ik af: ‘Rust zacht lief klein muisje’.