Verlies na geboorte
Sommige ouders mogen hun kindje even vasthouden, ruiken, voelen en moeten het dan al loslaten. Niet altijd brengt geboorte leven. Het kan een paar dagen, misschien weken zijn dat men samen kan zijn, voordat het leven stilvalt.
Het is een verlies dat twee uitersten raakt: het wonder dat het kindje er even mocht zijn, en het ondraaglijke verdriet dat het niet mocht blijven. Het is een wankel evenwicht tussen hoop en angst.
Spanning tussen hoop en angst
Iets wat ik zelf ook ervaren heb. Tijdens mijn eigen traject kende en ken ik ook die spanning tussen hoop en angst. Elke stap die ik zet kent zowel vreugde als vrees. “Wat als het lukt?” en “Wat als het niet lukt?” leefden en leven nog steeds voortdurend naast elkaar. En soms denk ik dan aan al die ouders die diezelfde spanning hebben gevoeld, maar dan vele malen intenser: hun kindje was er echt, hun armen voelden het gewicht en nu is het stil.
De stilte erna
Dit soort verlies roept vaak verlegenheid op in de omgeving. Mensen durven niet te vragen, uit angst het verdriet aan te raken. Maar het is niet de vraag die pijn doet, nee het is de stilte erna. Voor buitenstaanders lijkt het soms alsof je “sterk” bent, omdat je doorgaat. Maar doorgaan is niet altijd kracht, Soms is het doorgaan juist alleen maar om te kunnen overleven.
Naasten en professionals kunnen veel betekenen door juist in die fase te vragen: “Wat heeft je geholpen om vol te houden?” of “Wat heb je nodig om even niet sterk te hoeven zijn?”
Zo ontstaat ruimte om hoop en kwetsbaarheid naast elkaar te laten bestaan.
Hoop
Ik heb geleerd dat hoop geen naïef verlangen is. Hoop is voor mij ten alle tijde een vorm van trouw aan jezelf. Aan iets wat je diep vanbinnen wenst, ook als de uitkomst onzeker blijft. Het is het lichtje dat bleef en blijft branden, zelfs in de donkerste kamer van verlies. Het is iets dat me op de been houdt in deze donkerste kamer.
Het lichtje kan jij zijn, de naaste of de professional. Wees er voor de ouders, sta hen bij door het gesprek aan te blijven gaan. Ouders willen dat hun kindje herinnerd blijft, dat zijn of haar naam niet verdwijnt tussen de regels van het dagelijks leven.
Tips
De volgende tips kunnen helpen om ouders in dit proces te ondersteunen:
- Wees niet bang om te vragen naar herinneringen.“Wil je vertellen over jullie kindje?” kan zoveel betekenis hebben.
- Sta stil bij bijzondere dagen.Een berichtje op de sterfdag of geboortedag laat zien dat je meedenkt.
- Voor professionals:bied ouders de ruimte om foto’s, voetafdrukjes of een ritueel te maken — herinneringen verzachten op termijn het rauwe verdriet.
- Laat je eigen ongemak niet leidend zijn.Pijn wil niet vermeden worden, maar gezien.
Ook al heb ik geen kindje in mijn armen gehouden, ik ken het gevoel van lege handen. Die stilte waarin liefde nergens heen kan. En juist daardoor voel ik diepe verbondenheid met ouders die die stilte dagelijks dragen.
“Er is een vorm van liefde die nooit loslaat, ook als er geen toekomst meer lijkt te zijn.”
Reflectievraag: Wat betekent ‘aanwezig zijn’ voor jou, als er geen woorden meer passen?
Een warme en liefdevolle groet,
Jennifer Weerman – Van Rups tot Vlinder